"... lecz nadchodzi ktoś potężniejszy ode mnie; Jemu nie jestem godny rozwiązać rzemyka u sandałów;"

• W świecie Rzymskim los niewolników był bardzo zły – traktowano ich przedmiotowo, musieli ciężko pracować, a za niewypełnianie woli właścicieli mogli być surowo karani. Od wydolności ich pracy zależał stan całej gospodarki, która była oparta na ich pracy. W Palestynie sytuacja niewolników wyglądała zupełnie, zwłaszcza, gdy do niewoli dostał się żyd (Wj, 21,1-6; Kpł 25,39; A. Cohen, Talmud…, s. 206-213).
• Niewolnik i narodu wybranego miał swoją godność i prawo (Boskie i ludzkie) jej broniło: nie mógł pracować w nocy (B. m. 7,1), musiał być godnie wynagradzany (Kpł 19,13; Pwt 24,14; B. m. 83a) itd. W tekstach żydowskich często pojawia się takie pouczenie, zgodnie i którym niewolnik nie mógł rozwiązywać sandałów swemu panu, bo to była praca która naruszała jego godność (Mech. ad. loc. 75 a,b; Kid. 20a).
• Rozwiązywanie sandałów jest przykładem najmniej godnej pracy. Jan używa tego porównania, odwracając jego znaczenie – chce pokazać, że nie jest godny tego by, jako niewolnik wykonywać najpodlejszą pracę względem Mesjasza. Osobiste umniejszenie jest jednocześnie wywyższeniem roli i znaczenia Tego, którego zapowiada.

Michał Wilk (red. naczelny - Orygenes.pl)